جین شارپ متولد نورث بالتیمور در اهایو ایالات متحده آمریکاست. جین شارپ دکترای فلسفه را از دانشگاه آکسفورد (۱۹۶۸) گرفت و پس از آن ده سال در انگلستان و نروژ به مطالعات گسترده در زمینه بی‌خشونتی پرداخت. آثار شارپ اثر قابل ملاحظه‌ای در روش‌های مبارزه در نقاط مختلف دنیا داشته‌است. از نمونه‌های اخیر آن می‌توان مبارزات جوانان در کشورهای کمونیست سابق در شرق اروپا را نام برد که در بسیاری از آن‌ها کتابچهٔ شارپ با عنوان از دیکتاتوری تا دموکراسی به‌صورت پایه‌ای برای این مبارزات به‌کار رفته‌است.

او در سال ۱۹۸۳ انستیتو آلبرت اینشتین را با هدف گسترش تحقیق، مطالعه و آموزش در زمینه استراتژی‌های مقابله بی‌خشونت با دیکتاتورها، نسل‌کشی و جنگ بناگذاشت. وی در مؤسسه آلبرت انیشتین در کمبریج ماساچوست فعالیت می‌کند. بعضی او را «کلاوزویتس مبارزات بی‌خشونت» می‌خوانند.

کلید اصلی نظرات او این است که قدرت یک پدیده بکپارچه، یکجا و برگرفته از ذات کسانی که خود را صاحب قدرت می‌دانند، نیست. به نظر او قدرت سیاسی یا قدرت در هر منطقه صرف نظر از ساختار سازمانی، به مردم آن منطقه مربوط می‌شود. باور او بر این پایه است که ساختار قدرت تکیه بر فرمانبرداران قدرت دارد. اگر مردم از صاحبان قدرت اطاعت نکنند، آن‌ها هیچ قدرتی ندارند. او معتقد است تمامی ساختارهای مؤثر قدرت دارای سیستمهای تقویت‌کننده یا تهیج‌کننده فرمانبردارانشان (مردم) هستند. دولتها روشهای پیچیده‌ای را بکار می‌گیرند تا مردم را فرمانبردار نگهدارند. این سیستمها با داشتن پلیس، قانون و سیستمهای نظارتی و حتی خصوصیات فرهنگی منطقه‌ای، فرمانبرداری را به مردم القا می‌کنند. با اشاره بر اینکه قدرت آن‌ها یکپارچه و همیشگی است یا روشهایی مثل حبس، جریمه، محرومیت یا مقام، ثروت و شهرت باعث حضور مردم در این سیستمها می‌شوند. جین شارپ ساختارهای پنهان قدرت را نمایان می‌کند تا پنجره‌ای برای تغییر مؤثر دولت‌ها، برای مردم فراهم آورد.

سیّد احمد حُکم‌آبادی تبریزی (۸ مهر ۱۲۶۹ – ۲۰ اسفند ۱۳۲۴) که بعدها نام خانوادگی کَسرَوی را برگزید، تاریخ‌نگار، زبان‌شناس، پژوهشگر، حقوق‌دان و اندیشمند ایرانی بود.^[۴] وی استاد رشتهٔ حقوق در دانشگاه تهران و وکیل دعاوی در تهران بود.^[۵][۶]

احمد کسروی در حوزه‌های مختلفی چون تاریخ، زبان‌شناسی، ادبیات، علوم دینی، روزنامه‌نگاری، وکالت، قضاوت و سیاست فعالیت داشت.^[۷] وی بنیانگذار جنبشی سیاسی اجتماعی با هدف ساختن یک «هویت ایرانیِ سکولار» در جامعهٔ ایران، موسوم به جنبش «پاک‌دینی» بود که در دوره‌ای از حکومت پهلوی شکل گرفت.^[۸]

کسروی خواستار مبارزه با «واپس‌ماندگی فکری و علمی» و روشن‌گری در تمامی وجوه زندگانی بود؛^[۹] وی از آنچه «اوضاع زندگی، خرافه‌گرایی و آداب اجتماعی» مردم ایران می‌دانست، انتقاد داشت؛ موضع‌گیری‌های احمد کسروی در برابر کیش‌های رایج، نهادهای مذهبی و اخلاقی، مسلک‌ها، ارزش‌های سنتی و فرهنگی و تاختن او به باورهای دینی و فرهنگی از تشیع و بهائیت گرفته تا شعرهای خیام، حافظ، سعدی و دیگر شاعران ایرانی، از جمله مواردی بود که مخالفت‌های بسیاری را علیه او برانگیخت.^[۷]